Blog

14-06-2015 20:46

Zaterdag 13 juni 2015. Tom Dumoulin wint de proloog in Zwitserland en Wout Poels helpt als knecht Chris Froome aan de dagzege aan de andere kant van de Frans-Zwitserse grens in de Dauphiné. Twee belangrijke en knappe prestaties, zeker van Dumouin. Voor een zekere en beroepsmatige wielerjournalist de reden voor de boute uitspraak om vol trots te stellen dat op (basis van) deze dag Limburg de toekomst van het Nederlandse wielrennen herbergt. Vrij dubieuze uitspraak op basis van een proloog van vijf kilometer en wat knechtenwerk. Als dat je toekomst is van het Nederlandse wielrennen, kun je de KNWU meteen opheffen, want dan wordt het niets meer.

Gelukkig voor deze journalist is dat de verdere talenten van de winnende tijdrijder al langer bekend waren en Nederland uit meer provincies bestaat dan alleen Limburg. Zonder de rest is het namelijk behelpen bij het fietsen. Structureel goede resultaten met soms een zege in de grote klassiekers wordt dan vrij lastig en klassementen rijden in serieuze meerdaagse etappekoersen lijkt dan zelfs uitgesloten, zeker als je kijkt naar de drie grote rondes. Dan is het af en toe hopen op een tijdrit of ontsnapping in een etappe op het hoogste niveau, want qua talent zit er niet veel meer in.

Ga maar na op basis van prestaties in de afgelopen jaren. Sinds 2001 heeft Nederland 1 monument gewonnen, Parijs - Roubaix in 2014. Deze koers kwam op naam van de Noord-Hollander Niki Terpstra, sowieso overall de beste Nederlandse kasseienspecialist. De andere Nederlandse topper op dit terrein en winnaar van de Touretappevariant van deze koersen, Lars Boom, komt uit Noord-Brabant. In die andere categorie belangrijkste klassiekers, de heuvelvarianten, is de belangrijkste Nederlandse troef van oorsprong een Groninger, Bauke Mollema met zijn eeuwige top 10-plaatsen.

Mollema is eveneens een van de belangrijkste (grote) ronderenners uit Nederland, gezien hij ook in de Tour in staat is tot een top 10-plaats. Daarnaast leveren Gelderland (Robert Gesink) en Utrecht (Wilco Kelderman) belangrijke troeven op dit vlak. Een vierde renner, de Brabander Steven Kruijswijk, wist een maand geleden voor de tweede maal top tien te eindigen in het eindklassement van de Giro. Het hoge Noorden deed ook een duit in het zakje in de kleinere rondes, met de Fries Pieter Weening (Polen 2014) en de Groninger Tom-Jelte Slagter (Tour Down Under 2014).

Als je etappezeges op World Tour-niveau meetelt en deze zijn niet behaald door minderwaardige stinkvluchters, krijgen Overijssel (Wouter Wippert) en wederom Noord-Brabant (Moreno Hofland) er ook een streepje bij. Gezien de leeftijd van deze renners mogen we blij zijn dat Nederland niet afhankelijk is van een paar Limburgers.

Overigens hebben we ook nog recente topprestaties op jeugd-WK's en andere belangrijke beloftenwedstrijden. Dus de toekomst zit wel snor.

01-06-2015 17:48

De meest onvoorspelbare en spectaculaire Giro ooit zit erop. De koers heeft met Alberto Contador een meer dan terechte winnaar gekregen. De Spanjaard won het roze met een kleine twee minuten voorsprong op de beste Italiaan, Fabio Aru, en ruim drie minuten op diens verrassende, Baskische ploegmaat Mikel Landa. De Madrileen was in de breedte het sterkste deze ronde en heeft de Giro niet eens gewonnen met bonussecondes. De werkgever van dat andere duo, Astana, won niet geheel verrassend het ploegenklassement, voor BMC en Sky.

De overige klassementen waren wel een prooi voor thuisrijders. Aru zelf was de beste jongere. Zijn marge daarbij was vrij klein. Zijn landgenoten Davide Formolo en Fabio Felline eindigden nog net binnen de twee uur op de plaatsen twee en drie. Giacomo Nizzolo won de puntentrui voor de Belg Philippe Gilbert en Sacha Modolo, een andere Italiaan. Ten slotte was Giovanni Visconti de laatste drager van de bergtrui, die hij veroverde ten koste van Landa en de Nederlander Steven Kruijswijk.

Dat zijn de feiten en die zijn al overal na te lezen. Hieronder komt mijn eigen oordeel over drie weken koersen door De Laars.

Beste klimmer: Overduidelijk Mikel Landa. Louter kijkend naar de aankomsten bovenop is de Spanjaard verreweg de beste klimmer van het peloton. Hij wint twee bergritten en wordt met de huidige puntentelling al tweede in het bergklassement. De Astana-renner had het in beide gevallen ongetwijfeld beter gedaan zonder de ploegbelangen van het verdedigen van het klassement van zijn kopman Aru,

Beste sprinter: Sacha Modolo. De enige sprinter in dit veld met twee etappezeges en derde in het puntenklassement. Daarnaast werd de Italiaan een keertje tweede en derde in een massaspurt.

Beste tijdrijder: Dat kan er maar een zijn, Vasil Kiryienka. De Wit-Rus won namelijk de enige individuele tijdrit. Een prestatie die je niet onder het kopje eendagsvlieg hoeft te scharen, getuige zijn eerdere prestaties op onder andere de Wereldkampioenschappen Tijdrijden voor Elite Mannen.

Beste Nederlander: Dat moet Steven Kruijswijk zijn. De kopman van Lotto-Jumbo was het meest prominent in beeld en presteerde daarbij ook gewoon. De Brabander reed veelvuldig in de aanval, eindigde op zevende plaats in het eindklassement en deed tot het einde mee voor winst in de bergtrui. Al deed zijn ploeggenoot Moreno Hofland het nog redelijk met een aantal ereplaatsen in de verschillende massaspurts. De rest was louter startlijst-, peloton- en busvulling.

Beste Belg: Phillippe Gilbert was met twee ritzeges en een tweede plaats in het puntenklassement de meest prominente Belg in Italië. In het Algemeen Klassement moest de Waal twee landgenoten laat voorgaan, Jurgen van den Broeck en Maxime Monfort. Alleen reed die eerste onder zijn kunnen, waar de tweede exact deed wat van hem verwacht werd. Wellicht dat ze meer geschikt zijn als komisch televisieduo. De beide Lottokopmannen waren namelijk onafscheidelijk en ze kunnen ook uitermate goed met elkaar overweg. Wel een eervolle vermelding voor Iljo Keisse. De renner van Etixx-Quick Step won de slotrit.

Beste ploeg: Dat is zonder twijfel Astana. Ze hebben alle bergetappes gedomineerd en vijf ritzeges behaald: tweemaal elk Landa en Aru en eentje voor Paolo Tiralongo. Daarnaast finishten ze met twee renners op het eindpodium. De Kazakse formatie eindigden zelfs met zes man in de top 25. De in de breedte sterkste ploeg won ook niet voor niets het ploegenklassement met bijna drie kwartier voorsprong op BMC.

Meest tegenvallende ploeg: Daarvoor komt Tinkoff-Saxo in aanmerking. Die ploeg liet het afweten, toen ze geacht werd Alberto Contador aan de eindzege te helpen. Met name Roman Kreuziger viel door de mand. De Tsjech was een top tien-kandiaat, maar werd teleurstellend 28e. Maar ook Michael Rogers en oud-winnaar Ivan Basso blonken uit in afwezigheid. Voor de ploeg was het een geluk dat Contador op zijn eentje sterk genoeg was.

Ook Giant-Alpecin mag zich achter de oren krabben. De Duitse ploeg kwam volledig in dienst van sprinter Luka Mezgec naar de Giro, maar bakte er al met al vrij weinig van. Ze kwamen niet verder dan een legio matige ereplaatsen van Mezgec zelf en Simon Geschke, ver verwijderd van een etappezege. Verder waren ze in offensief opzicht ook vrij onzichtbaar.

Grootste revelatie (renner): Ook hier is de winnaar Mikel Landa. Zijn talenten waren al bekend, maar tot dit jaar kwamen ze er nooit uit. Na zijn eerdere ritzege in het thuiswedstrijd Vuelta a Pais Vasco kun je nu echt spreken van een doorbraak. Iets wat zelfs mooier had kunnen zijn zonder de last van zijn kopman.

Tevens mag Andrey Amador genoemd worden. Tot voor kort was de renner van Movistar voornamelijk een aardig klimmende tijdrijder, maar de Costa Ricaan heeft zich ontpopt tot een klassementsrenner voor in een grote ronde.  

Grootste teleurstelling (renner): Mag ik hiervoor Rigoberto Uran noemen? Ja, dat mag ik. De kopman  van Etixx was na zijn twee tweede plaatsen in de laatste twee edities een favoriet voor de eindzege, maar maakte die rol niet waar. De Colombiaan werd teleurstellend veertiende. Wellicht als de Giro een week langer had geduurd, had een top tien-plaats er ingezeten, want pas in het slotweekend begon de kandidaat-winnaar zich te roeren.

Een andere tegenvaller  is Stefano Pirazzi. De Italiaan werd weliswaar knap 22e, maar dat is niet wat je verwacht van Pirazzi. De renner van Bardiani blinkt normaliter uit in vroege vluchten in bergritten, maar daar was de thuisrijder nergens te bekennen. Van  Juan Jose Lobato werd ook meer verwacht, maar de Spanjaard kwam niet verder dan een enkele ereplaats. Zelfs niet in iets zwaardere etappes waar alle gewone sprinters al gelost waren.

Mooiste rit: De etappe over de Mortirolo. Eerst met de mislukte couppoging van Astana, later de indrukwekkende terugkeer van Alberto Contador.

Meest teleurstellende rit: De tiende etappe, waar Nicola Boem won. Uiteraard is het mooi voor de Italiaan dat hij deze etappe op zijn naam mocht schrijven. Alleen mag je van het peloton wel verwachten dat ze in een dergelijke vlakke etappe die paar koplopers wel weten terug te pakken. Zeker als je je bedenkt dat de pure sprinters al zo weinig kansen hadden op een ritzege.

Mijn moment van de Giro: De wielwissel en opvolgende straf van Richie Porte. Dan ben je als de Sky-ploeg zo tot in het extreme bezig met tijdswinst en betere prestaties van je renners, laat je jezelf op een domme wijze ringeloren door zo’n fout. Zo krijg je twee minuten tijdstraf door een foute wielwissel met een concurrerende ploeg, omdat niemand de renners adequaat wist te infomeren dat dat niet mag volgens de regels. Daarbij stonden er vlakbij Porte twee ploegmaten met een vergelijkbare formaat fiets, zo inwisselbaar. De volgende keer je renners maar beter instrueren, want het regelboek staat vol met dit soort mogelijke tijdstraffen.

De pechprijs: Daniele Colli. De Italiaanse sprinter haalde in de sprint van etappe zes net niet de eindstreep. De oorzaak: een over de boarding uitstekende cameralens van een toeschouwer. Even leek er ook op dat Alberto Contador uitgeschakeld werd door die val, maar dat gebeurde gelukkig niet. Een slachtoffer is er namelijk al een teveel.

Cijfer: 9. Nooit zo genoten van een grote ronde als dit jaar. Niets was wat het leek met verrassende uitslagen en verrassingen in de top van het eindklassement..

24-05-2015 21:14

De bergtrui. Ooit een prestigieuze prijs voor de officieel beste klimmer van het peloton. Een topklimmer, hoog eindigend in het algemeen klassement, ging er dan ook standaard met deze prijs vandoor. Dat kon de eindwinnaar zijn, maar dat hoefde niet. Je had namelijk ook tijdritten en andere etappes waar verschil gemaakt kon worden. Daarnaast stond de puntentelling los van de tijdsverschillen gemaakt op de aankomsten boven, los van bergetappes niet eindigend op een bergtop. In de afdaling kon tenslotte ook een verschil gemaakt worden.

Wat is daarvan over anno 2015? Helaas niets meer. Zeker de laatste 10 jaar heeft de titel bergkoning zijn waarde verloren. Door een verandering in het koersverloop is er ruimte ontstaan voor andere renners om te strijden voor dit gedevalueerde klassement, want de toppers wachten steeds vaker tot het laatste moment. De winnaar is tegenwoordig niet meer de beste klimmer van het hele pak, maar een kruising tussen een redelijk klimmende, notoire aanvaller en een, ironisch genoeg, falende klassementsrenner.

Zo eindigden de laatste drie winnaars van de bergtrui in de Giro d’Italia ergens tussen plek 40 en 70. En ook de huidige kandidaten zijn niet bepaald meteen top 5-materiaal. Niet omdat ze in de tijdrit een halfuur verloren, maar omdat ze lieten lopen in de eerste beste makkelijke etappes en daar een aantal keer een kwartier verloren. En zonder de strijd om het bergklassement zijn ze alsnog niet goed genoeg voor zelfs maar top 20. Oftewel, bergkoning-onwaardig!

Wat moet er dan wel gebeuren? Een alternatieve puntentelling. De Tour heeft al een goede start gemaakt door aan de zwaarste aankomsten (2e en 1e en buitencategorie)  dubbele punten toe te kennen, waardoor renners als Samuel Sanchez en Nairo Quintana deze titel hebben veroverd. Maar tegelijkertijd won ook  Thomas Voeckler de prijs, alles behalve een topklimmer. Ook Rafal Majka, normaliter een topklimmer, won eenmaal, maar eindigde in 2014 pas op de 44e plaats in het Algemeen Klassement. In een jaar dat eindwinnaar Vincenzo Nibali ontegenzeggelijk de echte bergkoning was.

Ik zou dus de puntentelling nog verder aanpassen. Gezien de veranderde manier van koersen sinds het EPO-tijdperk is er maar een manier van punten tellen om de beste klimmer aan te wijzen: louter punten toekennen voor dit klassement bij aankomsten bergop en alleen als er sprake is van een aankomst op de 2e categorie of zwaarder. Dan moet je wel van heel goede huize komen om dit klassement te winnen. Als je dan als vroege vluchter structureel voor de klassementsmannen blijft, dan verdien je ook gewoon die titel.

Maar wat doen we dan met de beklimmingen onderweg? Daar maken we dan maar een aparte vluchtersprijs van. Is het nog steeds publicitair interessant voor de kleintjes om te strijden voor een prijs. Wellicht kan zo’n organisator dan een klassementssponsor vinden, wat weer wat extra gelden kan binnenbrengen. De meeste organisatoren kunnen die extra knaken namelijk wel gebruiken.

Wil de echte bergkoning nu opstaan? Ik voorzie een nieuwe variant op het televisieprogramma ‘’Wie van de Drie?’’. Of breng ik John de Mol nu teveel op ideeën?

17-05-2015 18:56

Zo, de eerste de week van de Giro d’Italia zit er weer op. Een week vol  ‘’spettacolo’’, zou Renaat Schotte bij Sporza zeggen. Want zoals gebruikelijk in de Ronde van Italië zaten de eerste 7 dagen na de openingsploegentijdrit vol met bergritten en overgangsetappes, zoals we die alleen in de Laars hebben. En om de traditie voort te zetten: de favorieten voor de eindzege deden ook volop mee in de strijd, want zowel de eerste aankomst bergop als in de andere geaccidenteerde etappes maakten ze er een waar feest van. Iedere millimeter werd door Astana gebruikt om de concurrentie te breken. Helaas heeft een van de favorieten, Domenico Pozzovivo, door een ongelukkige val en dito landing zichzelf uitgeschakeld.

Er gebeurde uiteraard veel meer, maar wat was nu het belangrijkste. De een zal het schunnig vinden dat een voormalig geschorste renner zomaar een etappe kon winnen. Dat die renner louter een voorlopige schorsing aan zijn broek heeft gehad zonder concreet bewijs en veroordeling, doet niet ter zake. Een ander zal de lengte van die etappe verschrikkelijk vinden, want deze was met zijn 264 kilometer langer dan alle grote klassiekers, op Milaan – San Remo na. Het relatief makkelijke parcours, bijna nog vlakker dan Parijs – Roubaix, en de compensatie van erg korte etappes, gaat er kennelijk niet in. Alsmede dat de maximale in de regels toegestane gemiddelde lengte van een etappe in een meerdaagse wedstrijd 180 kilometer beslaat, is kennelijk ook niet relevant.

Mijns inziens was er de afgelopen week maar een gebeurtenis belangrijk, namelijk de zoveelste valpartij (en zware blessure) veroorzaakt door lomp gedrag van een omstander. Het slachtoffer heette dit keer Daniele Colli van Nippo – Vini Fantini en de oorzaak was nu een te ver uitgestoken telelens van een toeschouwer tijdens de sprintfinish, waar de sprinters snelheden behalen van boven de 70 kilometer per uur. Wil U een beeld hebben van wat er gebeurde tijdens deze slotmeters van de etappe? Zoek op YouTube naar de combinatie van de termen Giro, 2015, Colli & crash. Sommige filmpjes geven een uitstekend beeld van wat er daadwerkelijk op dat moment gebeurde. Wees gewaarschuwd, de renner lag er daar niet heel lekker bij.

Ik kan nu wel gaan roepen om allerlei extreme maatregelen, maar dat is door de openheid en toegankelijkheid van de sport simpelweg onmogelijk. De renners rijden ook verder niet in een afgesloten stadion hun rondjes, maar op een kilometers parcours op de openbare weg, vaak gewoon van A naar B en niet op lokaal stadscircuit. Daarbij is het natuurlijk gewoon de charme en daarmee de kracht en bestaansrecht van de sport: de aanraakbaarheid van de renners rond en tijdens de wedstrijd (al is dat laatste net het probleem) en de gratis toegang tijdens de wedstrijden. Je hoeft geen duizenden euro’s aan tickets te betalen om de sporters bezig te zien of een praatje met ze te maken.

Daarnaast, hoef wil je alles financieren en uitvoeren. Beveiliging en andere veiligheidsmaatregelen kosten gezien de afstanden klauwen met geld en de organisatoren zijn al over het algemeen niet de rijkste organisaties. Dat is simpelweg een doodsteek voor de sport, want het betekent onherroepelijk het faillissement van de veelal stichtingen en verenigingen. Sponsoren gaan het namelijk niet betalen en toegangsgeld is al helemaal geen optie voor reguliere wedstrijden buiten criteriums om. Enige praktische maatregel wat op dat vlak haalbaar is, is een extra dubbele rij dranghekken in de (vlakke) slotkilometers van de etappes. Financieel nog haalbaar en een extra beveiliging tegen uitstekende handen en voorwerpen, zonder dat de toegankelijkheid van de koers verdwijnt.

Verder zal het toch gewoon van logisch nadenken, normen & waarden en sociale controle moeten komen.

- Hou gepaste afstand ten opzichte van de weg waarop gereden wordt. Uiteraard hoeft dit niet compleet naar achteren staan te betekenen, maar denk na!

- Doe vooral geen gekke en onvoorspelbare dingen.

- Niet met uitstekende dingen gaan zwaaien.

- Niet vlak voor de neus van renners een foto willen maken met je beperkt camerazicht, want met je ogen zie je meer. Voornamelijk probleem tijdens de beklimmingen.

- Niet te handtastelijk worden door bijvoorbeeld te gaan duwen. Voornamelijk een probleem tijdens beklimmingen.

- Niet te dichtbij meerennen of meerijden op je fiets.

- Laat je huisdieren thuis, al betreft dit voornamelijk honden. Zelfs aangelijnd en getraind kunnen ze gekke dingen doen, zoals de weg oplopen vlak voor een passerend peloton.

- Grijp in als iemand zich niet gedraagt.

Et cetera.

Zo moeilijk is het toch allemaal niet? Uiteraard kunnen renners zelf ook wel gewoon op de weg blijven in plaats van achterlangs via de fietspaden rijden en dat soort stuurmansacties, maar een veiligere koers begint nog altijd bij jezelf. Overigens zouden minder verkeershinderlijke parkoersen ook wel helpen, maar dat is een andere discussie.

08-05-2015 17:05

Deze voorbeschouwing is geschreven voor https://giro.cyclingfever.com/editie.html?detp=view&_ap=tekst_vb&editie_id=26067

Hij staat weer voor de deur, de Giro d’Italia. Het is de mooiste ronde van het jaar met de meest spectaculaire etappes. Een wedstrijd waar de term vlakke rit maar een relatief begrip is, waar men de meest steile heuvels  weglegt op de meest vreemde plekken op het parcours en men de meest bizarre beklimmingen in het hooggebergte vindt om over te rijden. Zelfs sneeuw en zandwegen houden de RCS niet tegen om het toe te voegen aan het parcours. Al is dat eerste wel afhankelijk van het weer.

Maar goed, op naar het parcours. Naast de openingsploegentijdrit - krijgen we hier driedubbele woordwaarde voor bij Scrabble? - en een lange en heuvelachtige individuele tijdrit in rit 14, krijgen we natuurlijk nog 19 etappes in lijn. Een eerste drie  dagen na de finish in San Remo, van de gelijknamige Monument, krijgen de renners achtereenvolgens een heuvelachtige etappe, een bergetappe en weer een iets zwaardere heuvelrit. Hierna volgt de eerste aankomst bergop, een etappe na Abetone.

Na weer twee ritten met lichter klimwerk, waaronder een rit van klassiekerlengte, volgt in etappe 8 de twee aankomst bergop na een zware beklimming. Dit keer ligt de finish in Campitello Matese. Na weer een etappe met wat heuvelwerk, volgt na de eerste rustdag een vlakke rit. Nadat Roberto Ferrari de wederom met heuvels bezaaide 11e etappe naar zijn thuiscircuit Imola heeft gewonnen, volgt er wederom een heuveletappe. Alleen dit keer een venijnige aankomst. Etappe 13 is weer bedacht voor de Marcel Kittels van deze wereld, de renners die na het beklimmen van een verkeerdrempel al op een halfuur achterstand rijden. Deze etappe is namelijk biljartlakenvlak. De organisatie heeft zelfs vergeten een heuveltje aan te leggen voor deze etappe!

Hierna volgt de eerder genoemde tijdrit, waarna het weer de beurt is aan de klimmers. Aan het begin van de slotweek en vlak voor de rustdag volgt een loodzware bergrit naar Madonna Di Campiglio. Dat betekent dus de volgende aankomst bergop. Na de rustdag gaan ze weer verder met klimmen, alleen zowaar eens een keer geen aankomst bergop. Etappe 17 is er weer een voor de heuvelaars en 18 gaat naar een renner met klimmersbenen, waarbij het venijn hem in de staart zit, maar niet aan de finish. De voorlaatste rit en de etappe daarvoor beslissen de Giro van 2015. De laatste rit is namelijk een herhaling van Milaan - Turijn, maar dan met de start- en finishplaats omgedraaid en op een vlak parcours.

We fietsen ook voor de verandering ook eens van San Remo naar Milaan. Maar dan wel in drie weken in plaats van op een dag en ook de lengte is bijna 12 keer zo lang, via vele omwegen door Noord- en Centraal-Italië. De eilanden, de hak en de schoen van het land blijven onaangeroerd in de kast staan. De vrouw van de organisator vond dit zeker niet passen bij de Giro-outfit van dit jaar?

I Favoriti

Met de nodige bergritten en een individuele tijdrit met heuvels moet de Girowinnaar van goede huize komen. En ook zijn team kan meteen een verschil maken in de eerste etappe. Al zal de winnaar toch ook zelf aan de bak moeten, wil hij in Milaan in het roze gehuldigd worden.

Op het eerste oog is Richie Porte is wellicht de topfavoriet, want de Aussie is al vanaf het begin van het seizoen in bloedvorm, met een podium in eigen land en eindzeges in Parijs – Nice, de Ronde van Catalonië en Ronde van Trentino, terwijl die laatste slechts twee weken voor de Giro is verreden. Maar, hier komt het, zo’n rondje van een week of minder is geen Giro.

Zeker in het geval Porte kun je wel de nodige twijfels zetten. In de Tour kon hij namelijk nooit mee in het zog van zijn kopman, want de Sky-renner heeft over het algemeen wel een of meerdere slechte dagen. Dat is funest voor je kansen op de eindzege. Daarbij is de Giro niet op een eenzelfde wijze te controleren als de Tour de France én is het de eerste keer dat Porte start met een dergelijke kopmanschap.

Uiteraard, hij werd 5 jaar geleden een keer 7e, maar dat is deels te danken aan een vroege vlucht met tien minuten voorsprong en wellicht heeft de Tasmaniër daardoor een moraalboost gekregen. Zoals Thoma Voeckler ooit in de top van het klassement eindigde in de Ronde van Frankrijk. Maar voor de rest was Porte vooral knecht of maximaal een vrijbuiter.

Voor de rol van topfavoriet moet je dan toch eerder kijken naar iemand als Alberto Contador. Overigens ook iemand die allesbehalve slecht bezig is dit jaar, met een tweede plaats in Andalusië en de top 5 in de Tirreno-Adriatico en Catalonië. Daarnaast qua grote rondes een van de meest succesvolle renners uit de wielergeschiedenis en ontegenzeggelijk de beste van zijn generatie ronderenners. Met én zonder de verloren eindzeges.

De Madrileen is ook totaal geen vergane glorie. Sterker nog, Contador is op dit moment de meest recente grote rondewinnaar, want hij won de Ronde van Spanje eind vorig seizoen. En in eigen land hield de Spanjaard toch niet de minste renners af: Chris Froome, Alejandro Valverde, Joaquim Rodriguez, Fabio Aru, Samuel Sanchez en Daniel Martin eindigden namelijk op de plaatsen 2 t/m 7 in het eindklassement. En dan viel Nairo Quintana nog uit ook.

Wie zijn er nog meer rondom San Remo dit weekend? De thuisfavorieten Fabio Aru en Domenico Pozzovivo. Die eerste eindigde vorig jaar op het podium in de Giro en top 5 in de Vuelta. Dat kun je gerust een doorbraak noemen van de nog jonge Italiaan. Dit jaar moet daarbij het jaar van de bevestiging worden. Hij begon wat minder in Parijs – Nice, maar werd daarna knap 6e in Catalonië. Sindsdien heeft de kopman van Astana geen kilometer meer verreden. Natuurlijk, Contador ook niet.

Maar waar het bij de oud-winnaar een bewuste keuze is, is dat bij de thuisrijder allerminst het geval. Aru zou namelijk onder andere in Luik – Bastenaken – Luik en Romandië starten, maar hij moest afzeggen. Volgens Gregory Henderson wegens onregelmatigheden in zijn bloedpaspoort, volgens de officiële lezing een virus in zijn buik. Niet alleen mist de topfavoriet voor de jongerentrui mogelijk kostbare kilometers in de voorbereiding, fysiek is zijn schade wellicht groter. Deze ziekte leidt namelijk tot gewichtsverschil, wat weer ten koste gaat van zijn kracht en conditie. Niet echt prettig als je podium wil rijden in de Giro.

Dan heeft zijn landgenoot Domenico Pozzovivo toch betere papieren in handen. De Zuid-Italiaan werd achtereenvolgens 6e in de Tour Down Under, 8e in de Tirreno – Adriatico, haalde het podium in Catalonië (hij wel!), 7e in Trentino en 8e in Luik – Bastenaken – Luik. Niet alleen dat, Pozzovivo won ook een rit in Catalonië en Trentino. Het is ook niet dat hij geen ervaring heeft in het grote rondewerk, want de drager van rugnummer 1 haalde de laatste drie jaar steevast de top tien in de Giro.

Rigoberto Uran van Ettixx-Quick Step dan. De Colombiaan hoopt na zijn tweede stek in 2014 nog een plaatsje te klimmen, om zo zijn afwezige landgenoot Nairo Quintana op te volgen. Die laatste doet nu immers de Tour de France. Zeker omdat Uran ook al 2e werd in 2013. Ook zijn vorm is niet slecht: 7e in de zware Strade Bianchi, podium in de Tirreno en zowel in Catalonië (daar heb je hem weer!) als Romandie 5e. Ook werd ex-winnaar van de jongerentrui driemaal tweede, tweemaal in een Catalaanse etappe en eenmaal in de Tirreno.

Ook die andere Belgische ploeg, Lotto-Soudal, heeft een ijzer in het vuur. Zijn naam? Jurgen van den Broeck. De Belg werd al eens 7e in 2008 en haalde sindsdien ook tweemaal top 5 in de gemiddeld sterker bezette Tour de France. Zijn eerdere vorm dit jaar is wat minder dan de rest, zijn beste klassement was de Tirreno (11e). Maar dat is misschien wel eerder in het voordeel van Van den Broeck, want de Antwerpenaar heeft nogal de neiging te pieken naar de voorbereidingskoersen in plaats van de grote ronde zelf. Daarbij heeft de Giro niet de hectiek van de Tour, wat de pechvogel ook al eens meerdere malen heeft dwarsgezeten met zware valpartijen en dito blessures op ongelukkige momenten.

Een andere kanshebber op de ereplaatsen: oud-winnaar Ryder Hesjedal en tevens 9e vorig jaar. Ook de meesterknechten van Contador (Roman Kreuziger) en Porte (Leopold Konig en Mikel Nieve) mogen niet uitgevlakt worden. Carlos Betancur, ploeggenoot van Pozzovivo, is ook aanwezig in Italië. De Colombiaan werd als beste jongere twee jaar geleden nog 2e, maar zijn vormpeil is sinds zijn zege in Parijs – Nice vorig jaar een groot vraagteken, gezien zijn Andy Schleckiaanse route: in de meest simpele ritten nog op minuten van het peloton gereden worden.

Movistar komt ook met een interessante ploeg naar Noord-Italië, onder aanvoering van ex-top tien Benat Intxausti en Jon Izaguirre. Namens Nederland en de Nederlandse Lotto moet tevens een andere oud-top tien rijder, Steven Kruijswijk, zien te presteren. Verder zijn renners als Franco Pellizotti (met zijn vele ereplaatsen hier in eigen land), Damiano Caruso (top tien in de recentste Vuelta) en de verrassende winnaar van Romandie (Ilnur Zakarin) aanwezig.

*** Alberto Contador

** Richie Porte, Rigoberto Uran

* Domenico Pozzovivo, Jurgen van de Broeck, Fabio Aru

I Velocisti

Omdat de Giro uit respect ook wat pure vlakke sprintritten heeft laten opnemen in het roadbook, komt er zoals elk jaar weer aardig contingent sprinters naar Italië, om die paar etappes te betwisten. Naast de zwik thuisrijders natuurlijk. De grootste qua naam is ongetwijfeld André Greipel, maar de Duitser is de afgelopen jaren toch wat minder geworden, terwijl hij al nooit de absolute topsprinter is geweest.

Intrinsiek de snelste is wellicht thuisrijder Elia Viviani, maar bij hem is het er nog niet echt uitgekomen in de grote rondes. Hij wacht namelijk nog altijd op zijn eerste grote dagzege in de World Tour. Dat hij tot de drempelsprinters behoort, zal ook niet helpen in zijn zoektocht naar een etappezege. Viviani lijkt me dus simpelweg kansloos voor de puntentrui, want enigszins kunnen klimmen is als kandidaatwinnaar ook wel handig. Zeker in de Giro. Greipel daarentegen kan wel redelijk een heuveltje over, maar alsnog niet goed genoeg om dit klassement te winnen.

Voor kandidaat-winnaars kom je al snel uit op de categorie van Juan Jose Lobato en Michael Matthews. Niet alleen komen ze beiden heel, heel, heel, heel erg makkelijk een heuvel over, ook kunnen beide heren winnen als de aankomst zelf ook een heel erg taai oplopend rotding is. Daarbij heeft Matthews al uitgesproken dat als eventueel doel te hebben, mocht de koers zo verlopen. Dat is tenslotte wel handig voor eindwinst, de Giro uitrijden.

Ettixx-Quick Step neemt weliswaar Tom Boonen mee (ex-winnaar Groen in de Tour), maar de ploeg heeft al aangegeven dat hij wegkapitein wordt. Zijn landgenoot Gianni Meersman wordt dus waarschijnlijk sprinter van dienst, maar zijn rol lijkt niet groot voor de puntentrui. Voor een reguliere sprint komt Meersman tenslotte pure snelheid tekort. Daarbij komen zijn (voormalig) klimmersbenen er het er voorlopig niet uit. Net als Giacomo Nizzolo en Luka Mezgec moest hij de afgelopen maanden lossen in heuvelachtige ritten, waar ze vroeger wisten mee te sprinten voor de dagzege. Mocht Nizzolo het trouwens in de zwaardere ritten weer niet redden, heeft Trek altijd nog Fabio Felline in huis.

Naast Sacha Modolo heeft het thuisland nog een ijzer in het vuur voor de sprints, met als doubleur Roberto Ferrari. Vrij regelmatig weet Modolo zijn sprints te winnen en zich te plaatsen tussen de topsprinters in de massaspurt. Alleen in de Giro is dat eerste nog niet gelukt. De puntentrui zal normaliter ook wel aan zijn neus voorbij gaan wegens de bekende beperkte klimmersbenen. Laat staan dat de Lampre-renner ook nogal eens onderweg iets wil tegenkomen waar je als renner niet op zit te wachten.

Nederland moet hopen op Moreno Hofland. De Lotto-rijder won recent een ritje in de nieuwe Engelse wedstrijd Tour of Yorskhire en is daarmee ook van de nul af. Net als overigens zijn ploeg. Hofland heeft ook het klimmersbenenvoordeel, dus de Roosendaler heeft ook iets meer kansen dan de gemiddelde sprinter. Andere sprinters van dienst in de Giro zijn onder andere Davide Appollonio, Australisch kampioen Heinrich Haussler, Nicola Ruffoni, Daniele Colli, Alessandro Petacchi, Alexander Porsev en Ivan Rovny.

*** Michael Matthews

** Juan-Jose Lobato

* André Greipel

Gli Attaccanti

Ik kan het wel de beste klimmers noemen, maar dat is bij deze prijs over het algemeen niet de waarheid. De beste klimmers strijden namelijk om de eindzege en niet om de bergprijs, omdat het de laatste jaren nu eenmaal duidelijk is geworden dat notoire aanvallende redelijk klimmende, maar tegenvallende klassementsrenner uit de tweede lijn de prijs mee naar huis neemt. Verder heeft deze categorie een hoog gokgehalte.

Welke klimmers er in de situatie komen voor deze prijs te strijden, daar komt een hoop geluk of pech bij kijken. Want van tevoren weet je niet wie er het geluk hebben in de juiste zware bergrit in de beslissende kopgroep te zitten en welke klassementsrenners, al dan niet uit de tweede lijn, er gaan tegenvallen en in de bergtrui een leuk souvenir zien.

Met een beetje gevoel kom ik op deze sterren. Drie klimmende en notoire aanvallers van drie ploegen met een wat meer vrije rol, zonder dat ze teveel last hebben van een klassementsrenner.

*** Stefano Pirazzi

** Giovanni Visconti

* Simon Gerrans

Altri Partecipanti

200 deelnemers betekent de niet vernoeming van veel redelijk bekende renners. Rinaldo Nocentini, Oscar Gatto, ex-wereldkampioen Philippe Gilbert, Dario Cataldo, Mikel Landa, Luis Leon Sanchez, Maciej Paterski, Grega Bole, Sylvain Chavanel, Diego Ulissi, Igor Anton, Ruben Fernandez, oud-winnaar Damiano Cunego, Manuel Belletti, Tom Danielson, Simon Geschke, Luka Paolini, Yury Trofimov, Vasil Kiryienka, andere oud-winnaar Ivan Basso en Michael Rogers doen ook mee.

27-04-2015 21:23

Het voorjaar zit er dus weer op, nadat Alex Howes gisteren als exact 100e in Ans kwam. Voor de finish van Liège - Bastogne – Liège welteverstaan, want van een orgie is in deze geen sprake. Uiteraard zijn er renners aan het werk op de Dag van Arbeid in Frankfurt, de financiële hoofdstad van Duitsland, voor de, let op, Rund um den Finanzplatz Eschborn-Frankfurt. Toegegeven, hij scoort hoge ogen in de strijd om de langste koersnaam, maar het is officieus geen onderdeel van het klassieke voorjaar. Die loopt namelijk van de Omloop het Nieuwsblad eind februari tot aan de eerder genoemde La Doyenne, eind april verreden tussen Luik en diens voorstad Ans.

Het was in elk geval niet het voorjaar van Etixx-Quick Step. Ook al hebben ze met wereldkampioen Michal Kwiatkowski de Amstel Gold Race gewonnen en was Mark Cavendish de snelste in Kuurne - Kuurne, het was toch vaker Netnixx-Quick Second. Alsof ze massaal de benen hebben geleend van Greg van Avermaet, want zelfs in overtal konden ze het nooit afmaken. Als twee Quick Steppers vechten om de zege, gaat de derde ermee heen. Zo zou het nieuwe spreekwoord moeten heten. Ja, ze winnen ergens in Zeeland met een clean sweep. Maar die koers telde dus niet mee.

Overigens begon het al in Parijs – Nice met de valpartij van kopman Tom Boonen, die buiten de voorbereiding op Paris – Roubaix niets heeft kunnen betekenen voor zijn ploeg. Sowieso was het wel het voorjaar van de valpartijen. Fabian Cancellara kon het mentaal niet aan dat zijn concurrent van de afgelopen 10 jaar afwezig zou zijn, dus besloot Spartacus maar te doen alsof hij twee rugwervels brak in de E3-Prijs, zodat de Zwitser zich niet hoefde te tonen in het restant van het Vlaamse voorjaar. Hij had er nou eenmaal de kracht niet meer voor, zoals Gerard Joling zou zeggen.

Al was geen Vlaamse koers dit jaar zo erg als Gent – Wevelgem. Het waaide er zo erg dat het renners regende in plaats van water. Het *ahum* eensgezinde peloton besloot massaal de benen stil te houden, behoudens 8 renners. Die gingen wel door, met Remy Roelandts voorop, en een bejaarde Italiaan als winnaar. Wij konden niet achterblijven, dachten ze bij de heuvelspecialisten. Dus ook zij gingen massaal onderuit.

Hun initiator heette Simon Gerrans, die zijn voorbereiding op het Drieluik in rook zag opgaan door een valpartij een paar maanden voor de eigenlijke wedstrijden. De ideale top tien-vulling Bauke Mollema besloot zijn voorbeeld te volgen en ook een paar weken voor de start van deze koersen op zijn snufferd te gaan.

Uiteraard moest er tijdens de eigen wedstrijden ook wat gebeuren, dus er moest een koers zich opofferen. Dat werd La Flèche Wallonne, of beter La Flèche Vallonne, want de Liège - Bastogne – Liège is een monument en de Amstel Gold Race is tenslotte ook een voormalig wereldbekerkoers. Dit keer behoorden Philippe Gilbert, Daniel Martin en Jelle Vanendert tot de slachtoffers. De beste stuurman van het peloton, Chris Froome, deed ook mee met de hype, maar hij was geen kanshebber op een ereplaats.

Waren er dan helemaal geen winnaars? Natuurlijk wel, gekkie! De dikke Duitser Degenkolb won eerst Milaan – San Remo en toen Paris – Roubaix, uiterst unieke combinatie. Zeker gezien Giant-Alpecin, die laatste is privésponsor van Marcel Kittel, in de breedte niet de sterkste klassieke ploeg heeft. Sky en Katusha verdeelden netjes de koek in Vlaanderen. Sky mocht de voorbereidende net-niet koersen winnen, terwijl de Russische ploeg toesloeg in de belangrijkste twee koersen, Gent - Wevelgem (Luca Paolini) en de Ronde van Vlaanderen (Alexander Kristoff).

Nadat Gilberts meesterknecht Ben Hermans het tussendoortje van de Brabantse Pijl mocht winnen, werd Movistar de belangrijkste ploeg in de Limburgse en Waalse heuvels, met een podium in de Gold Race en winst in het Waalse duo. Uiteraard waren het alle drie de keren Alejandro Valverde die hiervoor zorgde. En ook in die laatste twee werd Quick Step uiteraard tweede, zoals het hoort. Alleen niet met kopman Kwiatkowski, maar met de nieuwe Franse Wielergod Julian Allahphilippe. Met zo’n achternaam zit je tenslotte gebakken.

19-04-2015 21:02

Voor de inleiding en het vorige deel van het verhaal, zie deel 1.

Viktor en Tina waren na het weekendje in Gent alweer op weg naar de volgende bestemming, de Belgische kust. Daar zou die dinsdag immers een driedaagse mountainbikewedstrijd over het strand en boulevard rondom De Panne en Koksijde gehouden worden. Daar zijn namelijk een paar van de beruchtste kasseiensoorten en –stroken van Vlaanderen aangelegd. Gezien het echtpaar niet gewend is over dit soort zanderig terrein te rijden, eindigden ze allebei in hun eigen categorie anoniem in de middenmoot. Die vrijdag werd gebruikt als doorreisdag richting Brugge.

In en rond deze Vlaamse stad stond de zondag van dat weekend het hoogtepunt van de vakantie op het programma, een heuse parade rondom het thema van de Vlaamse Kassei. Deze optocht startte in het centrum van Brugge, om in Oudenaarde te eindigen. Het was een lange stoet van een kleine 200 fietsers, meer dan 50 praalwagens en nog wat solisten op motoren. De tocht duurde al met al zo’n 6,5 uur, wat al ’s morgens vroeg begon, je kon immers vooraf al de verschillende deelnemers bij de start bekijken, en pas eindigde op het einde van de middag. Maar het festival en de vakantie waren nog steeds niet voorbij

Genoeg reden om een paar dagen relatief rustig aan te doen in Brugge, tot het volgende uitstapje. Dat was op woensdag 8 april. De locatie was dit keer relatief dicht bij hun eigen huis, want de dag vond plaats rond Antwerpen. Er was een stadswandeling met gids langs de Schelde gepland. Deze ging over hoe men vroeger vlak langs de oever ten koste van hun eigen leven de kasseien wilde vermijden en zichzelf in de havenstad de dood in reden door in het water te vallen. Het water zelf was dan op zichzelf nog niet zo gevaarlijk, wel alle vrachtschepen op de Schelde.

Na de restant van de week in Antwerpen te hebben doorgebracht, bracht de reis de opvolgende weekend naar Frankrijk. Frankrijk? Frankrijk, ja. Door de samenwerking met de Fransen was er een dag gepland in het Noorden van dat land. Niet onterecht, want de regio tussen Parijs en Roubaix was immers bekend als ‘’Hel van het Noorden’’. Niet voor niets, want het aantal dodelijke slachtoffers was hier enorm. Mensen reden zich zelfs bij spoorwegovergangen klem tussen de steentjes, waardoor menig fietser is overreden door een trein. Die dag stond in het teken van een herdenking ter nagedachtenis aan die slachtoffers.

De vakantie zit er bijna op, maar niet voordat Tina en Viktor Leuven en Overijse hebben bezocht op de slotdag, woensdag 15 april. Daar staat het interactieve Vlaamse Kasseienmuseum, de verzamelplek van de complete geschiedenis, waarvan het stel de afgelopen maand al een fractie heeft kunnen zien door gans het land en in het Noorden van Frankrijk. Na in de buurt van Leuven nog ergens een hapje te hebben gegeten in Leuven, besluiten ze diezelfde avond terug te keren naar huis. Om de volgende dag hun kinderen op te halen bij opa en oma en weer verder te gaan met hun dagelijkse leven.

11-04-2015 18:06

Amaury Sport Organisation (oftewel A.S.O.) is een Frans bedrijf gespecialiseerd in het organiseren van verscheidene sportwedstrijden. De meeste van deze wedstrijden vinden plaats in haar thuisland Frankrijk, maar het bedrijf is ook actief met wedstrijden in de Benelux, het Midden-Oosten, Westelijk Afrika en Latijns-Amerika.

ASO is voornamelijk actief in de wielrennerij, maar organiseert ook wedstrijden in het tennis, de atletiek, golf, de paardensport en de gemotoriseerde sport. Tot haar bekendste producten behoren Parijs – Dakar (auto- en motorsport), de Tour de France, Vuelta a España, Paris – Nice, Criterium de Dauphiné, Paris – Tours, Liège - Bastogne – Liège, La Flèche Wallonne en Paris – Roubaix (allen wielerwedstrijden). Voor die laatste wedstrijd is de organisatie op zoek naar een wielrenner voor de versterking van het winnaarsteam.

Functieomschrijving

Als wielrenner hou je jezelf bezig met het afleggen van een 257 kilometer lang parcours met onder andere ruim 50 kilometer kasseien gedurende zondagmiddag 12 april 2015 en is het de bedoeling dat je jouw concurrenten van diezelfde dag voorblijft door als eerste de finish te bereiken op de wielerbaan van Roubaix. Je doet dit door louter gebruik te maken van de door de organisatie aangeboden hulpmiddelen.

Je werkt samen met zeven andere deelnemers in een projectteam om je targets van die dag te behalen. Uiteraard kan er maar een wielrenner winnen, maar de bedoeling is dat de winnaar een van jouw acht groepsleden is.

Functie-eisen

- Jarenlange ervaring als professioneel wielrenner (minimaal 5 jaar is een pré)

- Fysieke conditie voor het afleggen van dit parcours

- Ervaring met het rijden over kasseienstroken

- Teamplayer

- Pragmatisch

- In staat tot het maken van snelle, accurate en logische beslissingen

- Uitstekende sociale en communicatieve vaardigheden

- Volledig beschikbaar op onderstaande werktijden

Werktijden

De wedstrijd begint zondag om 10:30, maar aanwezigheid is al verplicht vanaf 8:00. In de tussentijd maken we je teamgenoten bekend en kun je al voor de wedstrijd overleg plegen met je projectgroep over de te volgen strategie tijdens de wedstrijd. Afhankelijk van de snelheid waarmee gewerkt wordt, zal de werkdag eindigen tussen 17:00 en 18:00 uur.

Wat bieden wij jou

- Optimale medische en technische begeleiding

- Enthousiast team

- Informele werksfeer

- Winstpremie van € 30.000,-

- Schitterende trofee

- Kussen van de Rondemiss

- Eeuwige Roem

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geachte organisator,

Wij hebben afgelopen weken tijdens het openstaan van deze vacature exact 200 acceptabele sollicitaties ontvangen voor deze functie, de rest is afgewezen met een vriendelijke brief. De deelnemers zijn dus in exact 25 teams ingedeeld. Voor de exacte namen en de teamindeling (volgens een willekeurige loting), zie de startlijst in de bijlage van deze e-mail.

Op basis van de bijgevoegde CV’s (Curriculum Vitae) die de sollicitanten aan ons verzonden hebben, lijken de volgende kandidaten ons de meest realistische kanshebbers voor de invulling van de functie. De lijst is gesorteerd op aflopende volgorde van meeste kans naar minste kans.

- Alexander Kristoff

- Niki Terpstra

- Zdenek Stybar

- Bradley Wiggins

- Geraint Thomas

- John Degenkolb

- Lars Boom

- Greg van Avermaet

- Sep Vanmarcke

- Filippo Pozzato

- Peter Sagan

Wij hopen U hiermee afdoende te hebben geïnformeerd in aanloop naar de komende wedstrijd. Mochten er toch nog vragen zijn, dan kunt U ons altijd bereiken op het bij U bekende telefoonnummer of door te reageren op bovenstaand e-mailadres.

Met vriendelijke Groeten,

De Sollicitatiecommissie

04-04-2015 18:51

De afvalkoers, een onderdeel van het baanwielrennen. Sinds een maand doen ze ook een poging bij het wegwielrennen, waarbij men in de aanloop naar de Ronde van Vlaanderen loopt te experimenten met een variant hierop. Deze variant heet de valkoers annex de Last Man Standing, waarbij het de bedoeling is met zo min mogelijk valpartijen en zo min mogelijk fysiek leed, want dat kost tijd en kracht, over de meet te komen in Oudenaarde. Het experiment verloopt van 8 maart, met de proloog van Parijs – Nice, tot en met zondagmiddag 5 april, bij de finish van de Ronde van Vlaanderen.

Al vrij snel moesten we het eerste slachtoffer betreuren. Op dag twee, tijdens de tweede etappe van Parijs – Nice, viel Tom Boonen af door een valpartij. Met een zware schouderblessure moest de drievoudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen opgeven. Daarna was het qua afvallers rustig. Tot aan een week geleden, want toen moest de volgende deelnemer aan deze wedstrijd de strijd staken. Dit keer heette het slachtoffer Fabian Cancellara. In dit geval werkte de onderrug niet mee. Ook de Zwitser is een drievoudige winnaar, waaronder de laatste twee edities. Doet er dan helemaal geen oud-winnaar mee? Ah jawel, Stijn Devolder, de oorspronkelijke luxeknecht van Cancellara.

Maar het is niet de verwachting dat de Vlaming het bovenstaande duo zondag gaat evenaren.  Sinds zijn laatste zege in 2009 heeft Devolder nog maar weinig potten kunnen breken en ook dit jaar heeft hij nog geen gewenste resultaat kunnen boeken. Ja, hij werd in de eerste rit van de Driedaagse de Panne-Koksijde derde en haalde het eindpodium. Alleen heel veel concurrentie rijdt daar niet mee of hooguit in de achterhoede voor de kilometers. Diep gaan voor een resultaat is dan niet voordelig, zeker als je al geen topfavoriet bent. 

Iemand die wel in vorm lijkt voor zondag is Alexander Kristoff, maar de Noor heeft hetzelfde nadeel als de Belg; hij heeft ook diep moeten gaan in de Driedaagse voor een goed resultaat. Iets wat je gerust kan stellen met drie etappezeges en de eindzege. Het scheelt wel dat hij Opa Luca Paolini (met alle egards uitgesproken) bij zich heeft, de winnaar van Gent - Wevelem. De rest heeft deze etappekoers overgeslagen en komt een stuk fitter aan de start in Brugge, doordat ze meer rust hebben kunnen nemen. In sommige gevallen overigens ook broodnodig, wantnaast de twee afvallers waren er nog meer vallers. Zo is Greg van Avermaet, alias Mister Ereplaats, vorige week ook onderuit gegaan. De Belg leek zelfs afvaller nummer drie te worden met een heupblessure, maar hij kon wel door zijn strijd.

Sep Vanmarcke is ook nog niet uitgevallen. Dat is maar goed ook, want de volgende thuisrijder is tevens een van de kanshebbers in Vlaanderens Mooiste. Zijn we al klaar met het opnoemen van de kanshebbers? Nee, natuurlijk niet. Er zijn namelijk nog twee sterke blokken en een reeks outsiders te noemen voor de ruim de 260 kilometer lange wedstrijd op Paaszondag. Allereerst de twee blokken. Dat zijn Sky en Etixx-Quick Step. Die eerste heeft met Geraint Thomas, Sir Bradley Wiggins en Ian Stannard drie man in bloedvorm en alle drie hebben ze dit voorjaar al op Vlaamse wegen gewonnen. Waarvan de vermoedelijke kopman Thomas het meest prominent aanwezig is de laatste weken. Wiggins gooit alles namelijk op volgend weekend en Stannard verliest na het openingsweekend alleen maar aan vorm. De Welshman is wellicht een van de meest prominente kanshebbers.

Etixx-Quick Step gaat het wat minder goed af. Met renners als Niki Terpstra, Zdenek Stybar (winnaar Strade Bianchi) en Stijn Vandenbergh zijn ze in de breedte sterk vertegenwoordigd, maar ze nogal wat moeite om een overtalsituatie uit te spelen in koers. Op een kleinere koers in Zeeland na dan. Andere renners die je kunt opschrijven als kanshebbers op mooie ereplaatsen: Jurgen Roelandts, Jens Debusschere, Lars Boom, Sylvain Chavanel, Filippo Pozzato, Sebastian Langeveld, John Degenkolb en Peter Sagan,

Al met al genoeg kanshebbers en outsiders dit jaar. Zonder ook nog eens een absolute topfavoriet belooft het een mooie, open koers te worden. Toch doe ik een poging qua sterren:

*** Geraint Thomas

** Alexander Kristoff

* Sep Vanmarcke

29-03-2015 21:20

Viktor en Tina zijn een stel van eind twintig, die lekker de boel de boel laten en hebben een vakantie geboekt. Niet zomaar een vakantie, maar bezoek aan het Vlaamse Kasseienfestival. Dat wordt gevierd in gans de Vlaamse regio tussen halverwege maart en halverwege april en duurt ongeveer 4 weken. Los van hun liefhebberij van deze hobby, is de aanleiding. En wat minder prettige aanleiding voor de duidelijkheid. Gedurende 2014 hebben ze allebei wat fysiek leed opgelopen tijdens de uitvoering van hun gezamenlijke hobby, in voorbereiding op het Vlaamse Kasseienseizoen.

Viktor liep een sleutelbeenbreuk op en Tina brak haar been op meerdere plaatsen. Om hun genezing te ‘’vieren’’, hebben ze gezamenlijk besloten een rondreis te maken  naar alle evenementen tijdens die Kasseienfestival. De vier grootouders waren gelukkig gezamenlijk bereid gevonden hun drie kinderen op te vangen deze periode, zodat ze niets van school zouden missen. Ze woonden namelijk allemaal redelijk in de buurt van de basisschool van de drie jonge kinderen, een dochter van 5 en een gemengde tweeling van zes jaar.

Ze vertrokken dinsdagmiddag 24 maart vanuit Nederland naar Roeselare, zodat het jonge stel op tijd ruim op tijd was voor de eerste evenementen gedurende woensdagmiddag. In de loop van de avond hebben ze wat gegeten en heeft het echtpaar wat rondgelopen in het centrum van de West-Vlaamse stad. Na een goede nachtrust in een plaatselijk hotel vertrokken ze al vroeg om dwars door Vlaanderen naar Waregem te rijden. Onderweg werden onder andere Tielt, Ronse en Oudenaarde bezocht voor plaatselijke vereringen van deze beroemde stenensoort. Het hoofdprogramma vond die dag in Waregem zelf plaats, met een muziekfestival. Dat duurde tot in de late uurtjes, dus Viktor en Tina hebben daarna nog wat rondgehangen in een kroeg en hun hotelkamer. Dat kon ook makkelijk, want de volgende dag was er vanwege de late optredens geen evenement, opdat de festivalbezoekers goed uitgerust waren voor de komende weken.

De rustdag werd ook door Viktor en Tina aangegrepen rustig aan te doen. Ze bereidden zich in hun hotel in Roeselare op hun gemak voor op hun reis naar Harelbeke, wat vrijdag het middelpunt zou zijn. Daar was vrijdag de 27e namelijk een historische markt, met als middelpunt de voormalige E3 vlakbij deze stad. Zowel qua marktlocatie als qua centraal thema draait het om deze voormalig snelweg. Net als Waregem ligt ook Harelbeke binnen 30 km van hun hotel in Roeselare, al zou het stel na het avondeten in een plaatselijk pittoresk restaurant doorreizen naar Gent. Daar is namelijk diezelfde zondag 29 maart de derde festivaldag. Bovendien is deze stad uitermate geschikt om een weekend door te brengen, met haar historische bezienswaardigheden.

Deze eerste zaterdag van de vakantie werd dan ook voornamelijk gebruikt voor het ietwat rustig rondslenteren door het oude Gentse centrum en wat romantiek in de vroege en late Belgische avond. Alsnog gingen ze relatief vroeg naar bed, want zoals gezegd wachtte zondag een zware dag. De dag eindigde weliswaar in Wevelgem, maar het zwaartepunt lag in Ieper. Daar was namelijk ondermeer een tentoonstelling over hoe men in de Eerste Wereldoorlog omging met het gebruik van kasseien en een herdenking van de slachtoffers van diezelfde vernietigende oorlog. Later die avond keerde het echtpaar weer terug naar hun Gentse hotel om uit te rusten van deze zware dag wegens het restant van deze vakantie. Want het allerbelangrijkste moest nog komen.

1 | 2 >>

Contact

Het Nieuwe Wielrennen