Net niet, net wel
Dan kun je als renner beter een heuvel over dan Marcel Kittel, verteer je de kasseien beter dan Chris Froome, heb je een betere sprint dan Stijn Vandenbergh en rij je al op het hoogste niveau sinds 2007. Laat staan als je vrijwel elke gelegenheid aangrijpt om mee te sprinten. Dan zou je zeggen dat je als renner een meer dan behoorlijk palmares hebt opgebouwd met legio zeges in de hedendaagse ProTour/World Tour. Toch?
Normaliter wel, maar niet in het geval van Greg van Avermaet. Zijn ritzege in Arezzo in de Tirreno-Adriatico was pas zijn derde zege in de World Tour. Nou ja, eigenlijk pas zijn tweede, want zijn ritzege in de Vuelta in 2008 (sprintzege vanuit een vlucht) was nog op de Historische Kalender. Toen de UCI en de organisatoren onder leiding van de ASO niet door een deur konden.
Hoe dan ook, dit moet wel de knapste zege van Greg in zijn loopbaan zijn, als je zag welke renners hij in Toscane allemaal achter zich liet. Waarbij hij ook nog eens de blauwe leiderstrui veroverde. Voor het eerst in zijn carrière leidt de (Oost-)Vlaming het algemeen klassement in een wedstrijd van dit kaliber. Dat is toch net even wat anders dan een vluchtersritje in de Vuelta of een etappe winnen in zijn dramatisch bezette thuiswedstrijd, de ENECO Tour.
Hij wint uiteraard wel het nodige op continentale niveau, maar of je koersen op de Europese Tour als de Rondes van België en Wallonië nou zo hoog moet inschalen. Voor dat niveau prima koersen, maar geen WT-bezetting. Alleen is het bij Van Avermaet heel erg vaak net niet, met soms net wel. Dat heeft toch een oorzaak zou je zeggen?
Dat klopt ook. Ten eerste is hij te weinig specialist. Greg kan een beetje op veel terreinen i.p.v. veel op slechts een paar terreinen. Laat staan dat deze klassieke specialist niet de meest koersintelligente coureur is die het profpeloton rijk is. Hij zet aan op de meest vreemde momenten, wat zijn eigen kansen reduceert. Daarmee is de 29-jarige ook tegelijk een van de tofste coureurs, want hij geeft werkelijk waar nooit op. Greg heeft duidelijk te veel naar dat programma van Peter Jan Rens zitten kijken in zijn jeugd. Ideale renner ook voor voorjaarsprono’s, want hij pakt zijn punten wel.
Hij schijnt verder ook ploegmaat te zijn van ene Philippe Gilbert. Ik heb van horen zeggen dat hij ook geen slechte renner is. Gelukkig is voor Mister Ereplaatsen nog wel enige hoop. Een andere redelijke renner, Simon Gerrans, begon ook pas op latere leeftijd met het winnen van grote koersen, terwijl de Aussie in den beginne niet meer dan een typische renner van kleine Franse ploegen was.