Zondag de eerste eendagswedstrijd in de World Tour, Milaan - San Remo, en het is meteen de langste wedstrijd van het seizoen met zijn 293 km. Hierna volgt tot eind april de traditionele periode van alle voorjaarsklassiekers. La Primavera is tevens de eerste van vijf Monumenten van het seizoen en de eerste van het kwartet dat in het voorjaar wordt verreden. Daarnaast op voorhand ook de enige die niet lijkt uit te draaien op een strijd tussen louter de keienvreters of heuvelaars in het peloton, want de meest gangbare winnaar in San Remo is toch wel een sprinter met wat klimmersbenen.

Dit jaar zowaar geen vaag gedoe over het al dan niet toevoegen van een bepaalde heuvel op het parcours. Ik verdenk ze er van dat die beklimming van de Pompeiana niet eens bestaat, net zoals dezelfde organisator bij de Tirreno-Adriatico ineens de onbestaande ploegentijdrit verving voor een proloog. Dat RCS houdt dus kennelijk wel van de boel bij de neus nemen. Strooien met een parcours dat niet bestaat en dat later aanpassen met een smoesje. Ja hallo, een ploegentijdrit ‘’inplannen’’ aan de kust en dat later veranderen tot een individuele tijdrit wegens ‘’teveel wind’’. Denken die Romeinen nu echt dat wij zo achterlijk zijn?

Maar goed, Milaan - San Remo. Precies zoals je het leest, want deze koers start gewoon in Milaan. Dus niet zoals die legio Franse Parijs - willekeurige plaats in Frankrijk koersen, die nooit en te nimmer starten in Parijs, maar in een van diens vage voorsteden. Ziet u dat, beste mensen van de ASO en al die andere organisatoren van dergelijke wedstrijden? Niet dwepen met plaatsnamen die op het hele parcours nog niet eens te vinden zijn met een vergrootslag, omdat het toevallig een wereldstad is.

Een klassiek parcours, dus dat betekent dat in de slotfase alleen de Cipressa en de Poggio ertoe doen. Zelfs de aankomst ligt weer op de Via Roma, dichter bij de Poggio dan vorig jaar, toen Alexander Kristoff zijn zegegebaar mocht maken in de kustplaats. Eigenlijk hoef ik niet eens meer de favorieten op een rij te zetten, maar doe het lekker toch!

De favorieten zijn de sprinters die bovengemiddeld kunnen klimmen. Gecombineerd met iets wat op een vorm lijkt, kom je al snel uit op de Noorse titelverdediger van Katusha. Kristoff. Daarnaast bezitten Juan Jose Lobato, Michael Matthews en Peter Sagan wel een aardige vormpeil, terwijl de Slowaak ook nog eens over een betere ploeg beschikt dan in het verleden. Renners als John Degenkolb en Ben Swift moeten zich normaliter ook wel kunnen mengen in een sprint om te prijzen. Al lijkt een zekere andere oud-winnaar, Fabian Cancellara, ook wel een patent te hebben op de ereplaatsen in Noord-Italië. Met een zege, drie tweede plaatsen en een derde plaats in zes jaar tijd lijkt de Zwitser ook wel een zekerheidje voor het podium.

Mark Cavendish staat ook ergens op de startlijst voor deze wedstrijd, maar de grote vraag is hoe hij uit de Tirreno is gekomen. Daarbij heeft Etixx-Quick Step ook nog Zdenek Stybar mee, waarvan wel bekend is dat hij in vorm is. Reële kans dat de Tsjech de kopman is en niet de winnaar van 2009. Cofidis komt met debutant Nacer Bouhanni, maar de vraag is of de Fransman  wel de afstand kan verteren. Menig renner zakt er namelijk doorheen als het op lange afstanden aankomt. FDJ zet in elk geval alles in op zijn landgenoot Arnaud Demare, terwijl MTN-Qhubeka gokt op een andere oud-winnaar, Gerald Ciolek.

Naast dit rijtje kleppers doen er nog wel wat meer outsiders mee, zoals Alejandro Valverde, Philippe Gilbert, Greg van Avermaet, Vincenzo Nibali, Sonny Colbrelli, Ramunas Navardauskas, Heinrich Haussler, Filippo Pozzato (winnaar in 2006), Rui Costa, Michal Kwiatkowski, Tony Gallopin, André Greipel, Jose Joaquin Rojas, Tom Dumoulin, Ian Stannard, Daniele Bennati en Giacomo Nizzolo. Maar de meeste van deze renners moeten hopen op een zwaardere wedstrijd of gokken op een uitvallende kopman.

Ja, ja, we hebben zowaar deelnemers, die nog steeds denken dat de organisatie de aanvankelijk geplande verzwaring van het parcours heeft doorgezet. Dat deze race de volgende heuvelklassieker is geworden na het Ardense Drieluik, San Sebastian en Lombardije. Die lopen een jaar achter en zijn derhalve geen serieus gevaar!

Al met al belooft het weer een mooi spektakelstuk te worden. Zeker als het weer mee- of juist tegenzit, zoals de huidige voorspellingen aangeven voor dit weekend met veel regen in dit deel van de Laars. Tot zondag!

*** Alexander Kristoff

** Juan Jose Lobato

* Fabian Cancellara

Dan kun je als renner beter een heuvel over dan Marcel Kittel, verteer je de kasseien beter dan Chris Froome, heb je een betere sprint dan Stijn Vandenbergh en rij je al op het hoogste niveau sinds 2007. Laat staan als je vrijwel elke gelegenheid aangrijpt om mee te sprinten. Dan zou je zeggen dat je als renner een meer dan behoorlijk palmares hebt opgebouwd met legio zeges in de hedendaagse ProTour/World Tour. Toch?

Normaliter wel, maar niet in het geval van Greg van Avermaet. Zijn ritzege in Arezzo in de Tirreno-Adriatico was pas zijn derde zege in de World Tour. Nou ja, eigenlijk pas zijn tweede, want zijn ritzege in de Vuelta in 2008 (sprintzege vanuit een vlucht) was nog op de Historische Kalender. Toen de UCI en de organisatoren onder leiding van de ASO niet door een deur konden.

Hoe dan ook, dit moet wel de knapste zege van Greg in zijn loopbaan zijn, als je zag welke renners hij in Toscane allemaal achter zich liet. Waarbij hij ook nog eens de blauwe leiderstrui veroverde. Voor het eerst in zijn carrière leidt de (Oost-)Vlaming het algemeen klassement in een wedstrijd van dit kaliber. Dat is toch net even wat anders dan een vluchtersritje in de Vuelta of een etappe winnen in zijn dramatisch bezette thuiswedstrijd, de ENECO Tour.

Hij wint uiteraard wel het nodige op continentale niveau, maar of je koersen op de Europese Tour als de Rondes van België en Wallonië nou zo hoog moet inschalen. Voor dat niveau prima koersen, maar geen WT-bezetting. Alleen is het bij Van Avermaet heel erg vaak net niet, met soms net wel. Dat heeft toch een oorzaak zou je zeggen?

Dat klopt ook. Ten eerste is hij te weinig specialist. Greg kan een beetje op veel terreinen i.p.v. veel op slechts een paar terreinen. Laat staan dat deze klassieke specialist niet de meest koersintelligente coureur is die het profpeloton rijk is. Hij zet aan op de meest vreemde momenten, wat zijn eigen kansen reduceert. Daarmee is de 29-jarige ook tegelijk een van de tofste coureurs, want hij geeft werkelijk waar nooit op. Greg heeft duidelijk te veel naar dat programma van Peter Jan Rens zitten kijken in zijn jeugd. Ideale renner ook voor voorjaarsprono’s, want hij pakt zijn punten wel.

Hij schijnt verder ook ploegmaat te zijn van ene Philippe Gilbert. Ik heb van horen zeggen dat hij ook geen slechte renner is. Gelukkig is voor Mister Ereplaatsen nog wel enige hoop. Een andere redelijke renner, Simon Gerrans, begon ook pas op latere leeftijd met het winnen van grote koersen, terwijl de Aussie in den beginne niet meer dan een typische renner van kleine Franse ploegen was.